dilluns, 17 de març del 2008

Nuestra primera hafla

A pesar de que aún no tengo todas las fotos de la Hafla, creo que va siendo hora de poner algunas de las que hicimos, porque en poco tiempo se nos van a acumular muchas cosas y luego me colapso y no escribo nada, cosa que no quiero hacer, porque nos lo estamos pasando fenomenal y quiero que quede reflejado.
.

Para no variar, Amina y yo nos dedicamos a tener toda la mañana ocupada entre las clases de árabe y el ir a comprar a la tienda de Sandra Calisto... y ante su desesperación yo me dediqué a llenar su coche hasta los topes de cosas de decoración: shisha, darbuka, alfombras, cojines... como si lleváramos poco!!!

.
Para no variar, también, Sahar y Aisha ya nos estaban esperando en Can Tintorer... afortunadamente les habían abierto la sala y habían podido meter todo lo que ellas habían traido, incluido un precioso cuadro hecho por Aisha... si es que tenemos cada artistaza en el grupo!!!
.

A partir de ahí ya no paramos: colocamos las alfombras que teníamos, la tela que traje de Egipto hace dos años, las dos shishas, la lámpara marroquí, los tropecientos cojines... y la comida, ante la desesperación de una que yo me sé.. y es que a las tres en punto ya teníamos todo colocadíto pero seguíamos siendo sólo cuatro y el hambre que nos rondaba... Cuando llegó Zaib ya no podíamos reprimirnos y empezamos a atacar patatas y demás...
.

Poco a poco fueron llegando parte de las que faltaban: Aina con sus superpasteles y Nur con más alfombras y cortinas rosas para decorar mejor la sala... Tanit no tenía una hora fija de llegada, Awatef vendría al acabar su trabajo de tradución y Brighid estaba desaparecida en combate hasta que Zaib comentó que había mandado un mail diciendo que llegaría tarde... mentirosas!!!
.

El caso es que a partir de ese momento ya nos desbocamos del todo... dios mio!! Como si no hubiéramos comido en años!! jajaj Claro que, además de la comida, lo mejor es todo lo que sucedió alrededor de ella, como suele pasar: las conversaciones, las fotos que no salen debido a lo miopes que somos, las preguntas sobre danza, la bebida derramada, el carbón de la shisha que no se acaba de encender (Amina, mereixes un monument), el irnos vistiendo entre bocado y bocado, el enseñar a hacer rastas entre tarta y tarta, Nur vestida de rigurosa tribalera (turbante incluido) dale que te dale a la rasta, Zaib enseñándonos cacha y tatuaje, Aina con sus supermodelos (al final seremos unas profesionales de la costura tribal)...
.

Y por fin llegaban más Apsaras: Susana con más postres (y las chicas protestando porque no íbamos a poder hacer clase después de tanta comida) y Brighid con un pedazo cesto de flores precioso con el cual me quedaría k.o., porque no me acostumbro a estas cosas y mira que son bonitas!! El caso es que escuché a Zaib diciendo: qué hace Sahlaa abriendole la puerta a Brighid? Pero soy demasiado pava para darme cuenta de nada... no es broma! Y encima había algo más... un album de fotos cargadito de un montón de momentos Apsaras y con dedicatorias de cada una de ellas... vamos, como no me gustan a mi estas cosas!!! Además, la portada del albun era totalmente artesanal (como dirían dos que yo me se) y hecha por Amina con madrugón incluido... Y las flores eran la razón por la que Brighid no había venido... muy mal!!! Eso sí que no! Espero que la próxima vez no falte nadie por algo así, porque a mi lo que más me llena por encima de todo es teneros a todas alrededor y poder disfrutar de lo que compartimos! (mini bronca).
.

Apsaras en estado puro... por si alguna vez se nos olvida!!! :-)







Y tras las dos horitas de practicar pasos antiguos, combos nuevos, cambios leves en la realización... después de bajar todo lo que nos habíamos comido, llegó lo mejor!! :-) Algunos de nuestros familiares y amigos vinieron a vernos, para ver si superábamos la prueba de bailar ante público... Teniendo en cuenta que casi no teníamos espacio para todas, que yo me asusté al ver a Alex asomado a la ventana y que la última canción fue una especie de caos, la verdad es que lo superamos todo con buenísima nota y lo que es más importante: una buena sonrisa en nuestra cara!


6 Comentários:

Amina ha dit...

Encara que em vaig queixar molt pel tema transport, em va agradar molt la festa!
I discrepo en una cosa: sí que et mereixies el ram i l'àlbum i vam estar molt contentes de poder-t'ho donar i que t'agradés.
Al cap i a la fi, tu soleta has engegat un projecte molt maco i t'hi hem volgut acompanyar de gust.
Era la nostra manera de donar-te les gràcies.
Un petonent ben fort!

Tanit ha dit...

Alma de la fiesta!!! Un ramo y un jardín entero te mereces... estoy con Amina, nosotras sólo te seguimos, tú marcas nuestro camino, y además nos haces sentir especiales... de alguna forma te lo hemos de agradecer no??? Aunque me parece que también lo hacemos poniendo ilusión y ganas en todo lo que nos propones.. y añadiendo algo de nuestra cosecha que si nos sueltas semos peligrosas!! ;))

Muchos besitos!!

Aicha_Sa ha dit...

LA festa va ser genial! I et mereixes aquestes cosetes perque ens uneixes com a grup! :)

Brighid ha dit...

si, si vaaaaaaale... ara faig com la meva filla i ajupo el cap i poso les mans enrera i rebo la semi bronca com una nena petita... jejeje

portar el ram des de barna fins a gava, a coll i be, em va fer reforçar els braços i cremar calories que ni t'imagines o sigui que no hay mal que por bien.....

em portare millor a la propera hafla... perque hi haura una altra no?

i al cap a la fi tambe vaig fumar xixa,vaig menjar pastis i vaig arribar a temps de veure com Amina es quedava sense oxigen de tant aspirar.... ens va fer molta ilu preparar tot aixo per tu, ens ho vam fer a nosaltres tambe, dona tant plaer rebre-ho com fer-ho, de debo....

Muak!

Brighid ha dit...

Estic aqui tard, sola davant l'ordinador, sentint Lorena Mckennit, mirant les fotos i el video, amb les paraules d'Amina, imatges i records de la festa, els tallers, l'actuació venint-me tot al cap... i un somriure sem dibuixa a la cara, quina alegria i quina pau tan dolça, aichh que tonta que m'he posat... en fin, jeje

a dormir...

Sònia... no tan fiera... ha dit...

Aichhh nenas! Es que al final tot plegat ens ha fet apropar-nos més encara... per això queda ara aquesta sensació tan extranya que ens demana més... Bé, tenim una altra actuació a Lleida i serem la bomba!!!

PEtonets gupas mevas!!

I la bronca... :-) es que em sap tan greu per tú!! Jolines!! Un petó enorme!!!

  ©Template by Dicas Blogger.

TOPO